Tłumaczenia dla hasła „zwalcza“ w polsko » niemiecki słowniku

I . zwalczać <‑cza; f. dk. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] CZ. cz. przech. (walczyć z czymś)

zwalczać coś

etw bekämpfen

zwalczać coś

gegen etw angehen

II . zwalczać <‑cza; f. dk. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] CZ. cz. zwr. tylko ndk. (występować przeciwko komuś)

zwalczać

sich B. [gegenseitig] bekämpfen [o. bekriegen pot. ]

zwalczyć [zvaltʃɨtɕ]

zwalczyć f. dk. od zwalczać

Zobacz też zwalczać

I . zwalczać <‑cza; f. dk. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] CZ. cz. przech. (walczyć z czymś)

zwalczać coś

etw bekämpfen

zwalczać coś

gegen etw angehen

II . zwalczać <‑cza; f. dk. zwalczyć> [zvaltʃatɕ] CZ. cz. zwr. tylko ndk. (występować przeciwko komuś)

zwalczać

sich B. [gegenseitig] bekämpfen [o. bekriegen pot. ]

zwalczanie <D. ‑ia, l.mn. ‑ia> [zvaltʃaɲe] RZ. r.n. podn.

zwalczanie

Bekämpfung r.ż.

zwalczanie biologiczne BIOL.

biologische Bekämpfung

I . zwalać <‑la; f. dk. zwalić> [zvalatɕ] pot. CZ. cz. przech.

1. zwalać (zrzucać niechcący):

zwalać

herunterwerfen pot.

zwalać

runterschmeißen pot.

zwalać książki, doniczki

umwerfen

zwalać książki, doniczki

umschmeißen pot.

zwalić kogoś z nóg

jdn umhauen pot.

zwalić kogoś z nóg

jdn zu Boden werfen

2. zwalać (wyładowywać):

zwalać węgiel

abladen

3. zwalać (ściągać):

zwalać

abgucken pot.

zwalać

abschreiben

4. zwalać pot. (obarczać czymś):

zwalać coś na kogoś

etw auf jdn abwälzen [o. schieben]

zwalać na kogoś obowiązki

die Pflichten auf jdn abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

auf jdn die Verantwortung/Schuld abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

jdm die Verantwortung/Schuld in die Schuhe schieben

II . zwalać <‑la; f. dk. zwalić> [zvalatɕ] pot. CZ. cz. zwr.

1. zwalać pot. (przewracać się):

zwalać

umkippen pot.

zwalać

umfallen

2. zwalać pot. (przychodzić w gości):

zwalać się do kogoś

jdn überfallen przen. pot.

zwalać się do kogoś

bei jdm hereinschneien pot.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn überfallen przen. pot.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn unerwartet und ungelegen besuchen

zwalić [zvalitɕ]

zwalić f. dk. od zwalać

Zobacz też zwalać

I . zwalać <‑la; f. dk. zwalić> [zvalatɕ] pot. CZ. cz. przech.

1. zwalać (zrzucać niechcący):

zwalać

herunterwerfen pot.

zwalać

runterschmeißen pot.

zwalać książki, doniczki

umwerfen

zwalać książki, doniczki

umschmeißen pot.

zwalić kogoś z nóg

jdn umhauen pot.

zwalić kogoś z nóg

jdn zu Boden werfen

2. zwalać (wyładowywać):

zwalać węgiel

abladen

3. zwalać (ściągać):

zwalać

abgucken pot.

zwalać

abschreiben

4. zwalać pot. (obarczać czymś):

zwalać coś na kogoś

etw auf jdn abwälzen [o. schieben]

zwalać na kogoś obowiązki

die Pflichten auf jdn abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

auf jdn die Verantwortung/Schuld abwälzen

zwalać na kogoś odpowiedzialność/winę

jdm die Verantwortung/Schuld in die Schuhe schieben

II . zwalać <‑la; f. dk. zwalić> [zvalatɕ] pot. CZ. cz. zwr.

1. zwalać pot. (przewracać się):

zwalać

umkippen pot.

zwalać

umfallen

2. zwalać pot. (przychodzić w gości):

zwalać się do kogoś

jdn überfallen przen. pot.

zwalać się do kogoś

bei jdm hereinschneien pot.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn überfallen przen. pot.

zwalić się komuś na głowę [lub kark]

jdn unerwartet und ungelegen besuchen

zwałka <D. ‑ki, l.mn. ‑ki> [zvawka] RZ. r.ż. zwykle lp pot.

zwałka

[Aus]kippen r.n.

zwałka

[Aus]schütten r.n.

żwacz <D. ‑a, l.mn. ‑e> [ʒvatʃ] RZ. r.m. ANAT.

żwacz

Kaumuskel r.m.

zwada <D. ‑dy, l.mn. ‑dy> [zvada] RZ. r.ż. podn. (sprzeczka)

zwada

Zank r.m.

zwada

Streit r.m.

I . zwarcie <D. ‑ia, l.mn. ‑ia> [zvartɕe] RZ. r.n.

1. zwarcie ELEKT.:

zwarcie

Kurzschluss r.m.

nastąpiło zwarcie

es gab einen Kurzschluss

2. zwarcie JĘZ.:

zwarcie

Verschluss r.m.

3. zwarcie WOJSK.:

zwarcie

Auseinandersetzung r.ż.

zwarcie

Zusammenstoß r.m.

4. zwarcie SPORT:

zwarcie

Nahkampf r.m.

II . zwarcie [zvartɕe] PRZYSŁ. podn.

zwarcie

dicht

zwarcie

eng

cza-cza <D. cza‑czy, bez l.mn. > [tʃatʃa] RZ. r.ż. MUZ.

cza-cza

Cha-Cha-Cha r.m.

dacza <D. ‑czy, l.mn. ‑cze> [datʃa] RZ. r.ż. pot.

dacza

Datsche r.ż.

dacza

Wochenendhäuschen r.n.

tarcza <D. ‑czy, l.mn. ‑cze> [tartʃa] RZ. r.ż.

1. tarcza (uzbrojenie, osłona):

tarcza

[Schutz]schild r.n.

wrócić z tarczą

als Sieger r.m. zurückkehren

2. tarcza:

tarcza (płaszczyzna z godłem, herbem)

Wappenschild r.m. lub r.n.

tarcza (plakietka szkolna)

Schulmarke r.ż.

tarcza (plakietka szkolna)

Schulemblem r.n.

3. tarcza:

tarcza (część przyrządu: telefonu)

Wählscheibe r.ż.

tarcza (zegara)

Zifferblatt r.n.

4. tarcza (powierzchnia: Księżyca, Słońca):

tarcza

Scheibe r.ż.

5. tarcza (strzelecka):

tarcza

Schießscheibe r.ż.

6. tarcza TECHNOL.:

tarcza

Scheibe r.ż.

walczak RZ.

Hasło od użytkownika

walczak kotła parowego r.m. TECHNOL.

Trommel r.ż.