I. dē-voveō <vovēre, vōvī, vōtum> VERB trans
1. (einer Gottheit)
2. poet; nachkl.
3.
4. (Tib.)
| dēvōvēō | 
|---|
| dēvōvēs | 
| dēvōvēt | 
| dēvōvēmus | 
| dēvōvētis | 
| dēvōvēnt | 
| dēvōvēam | 
|---|
| dēvōvēās | 
| dēvōvēat | 
| dēvōvēāmus | 
| dēvōvēātis | 
| dēvōvēant | 
| dēvōvēbam | 
|---|
| dēvōvēbās | 
| dēvōvēbat | 
| dēvōvēbāmus | 
| dēvōvēbātis | 
| dēvōvēbant | 
| dēvōvērem | 
|---|
| dēvōvērēs | 
| dēvōvēret | 
| dēvōvērēmus | 
| dēvōvērētis | 
| dēvōvērent | 
PONS OpenDict
Chcesz dodać słowo, frazę lub tłumaczenie?
Możesz przesłać nam nowy wpis do PONS OpenDict. Przesłane sugestie zostaną zweryfikowane przez zespół redakcyjny PONS i odpowiednio uwzględnione w słowniku.