Tłumaczenia dla hasła „Nabelmiere“ w polsko » niemiecki słowniku

(Przełącz na niemiecko » polski)

nabrzmienie <D. ‑ia, l.mn. ‑ia> [nabʒmjeɲe] RZ. r.n. podn.

nabrzmienie

Schwellung r.ż.

nabrzmienie powiek

Lidschwellung r.ż.

dalmierz <D. ‑a, l.mn. ‑e, D. l.mn. ‑y [lub ‑ów]> [dalmjeʃ] RZ. r.m. TECHNOL.

dalmierz

Entfernungsmesser r.m.

dalmierz laserowy

Laser-Entfernungsmesser r.m.

nabrzmieć [nabʒmjetɕ]

nabrzmieć f. dk. od nabrzmiewać

Zobacz też nabrzmiewać

nabrzmiewać <‑wa; f. dk. nabrzmieć> [nabʒmjevatɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. nabrzmiewać podn.:

nabrzmiewać

[an]schwellen

wiosną nabrzmiewają pąki wierzb

im Frühling schwellen die Weideknospen r.ż. l.mn.

2. nabrzmiewać przen.:

problem nabrzmiewa

das Problem r.n. wird akut

nabrzmiewać <‑wa; f. dk. nabrzmieć> [nabʒmjevatɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. nabrzmiewać podn.:

nabrzmiewać

[an]schwellen

wiosną nabrzmiewają pąki wierzb

im Frühling schwellen die Weideknospen r.ż. l.mn.

2. nabrzmiewać przen.:

problem nabrzmiewa

das Problem r.n. wird akut

I . nabierać <‑ra; f. dk. nabrać> [nabjeratɕ] CZ. cz. przech.

1. nabierać (zaczerpnąć):

nabierać czegoś (wody, zupy)

etw schöpfen

2. nabierać:

nabierać (wyrabiać w sobie pewne cechy: apetytu, ochoty)

bekommen

nabierać (wprawy)

erlangen

nabierać (ogłady)

annehmen

nabrać zwyczaju

sich C. zur Gewohnheit machen

nabrać zwyczaju

sich C. angewöhnen

nabierać sił

zu Kräften kommen

3. nabierać (znaleźć się w pewnym stanie):

nabierać kształtu

Gestalt annehmen

nabierać szybkości

an Geschwindigkeit gewinnen

nabierać wysokości

an Höhe gewinnen

4. nabierać pot. (żartować):

nabierać kogoś

jdm einen Bären aufbinden przen.

nabierać kogoś

jdn foppen

nabierać kogoś

zum Narren halten podn.

nabierać kogoś

jdn reinlegen pot.

5. nabierać pot. (oszukiwać):

nabierać

prellen

nabierać

neppen pot.

nabierać

reinlegen pot.

II . nabierać <‑ra; f. dk. nabrać> [nabjeratɕ] CZ. cz. zwr. (pozwolić się oszukać)

dać się nabrać

sich B. betrügen [o. prellen] [o. reinlegen pot. ] lassen

nabiec [nabjets] f. dk.

nabiec → nabiegnąć

Zobacz też nabiegnąć

nabiegnąć [nabjegnoɲtɕ]

nabiegnąć f. dk. od nabiegać

nabycie <D. ‑ia, l.mn. ‑ia> [nabɨtɕe] RZ. r.n.

1. nabycie st. urz. (kupno: gruntu, obrazu):

nabycie

Erwerb r.m.

nabycie

Anschaffung r.ż.

nabycie netto

Nettoerwerb r.m.

PR. nabycie w dobrej wierze

gutgläubiger Erwerb

2. nabycie podn.:

nabycie (uzyskanie: śmiałości, wprawy)

Bekommen r.n.

nabycie (ogłady)

Erhalten r.n.

nabycie (ogłady)

Annehmen r.n.

nabycie (spadku)

Anfall r.m.

PR. nabycie prawa

Rechtserwerb r.m.