Tłumaczenia dla hasła „śkub“ w niemiecko » polski słowniku

Klụb <‑s, ‑s> [klʊp] RZ. r.m., Klụbhaus RZ. r.n. <‑es, ‑häuser>

Klub

klub r.m.

Bu̱b <‑en, ‑en> [buːp] RZ. r.m. poł. niem. austr. CH

Bub

chłopak r.m.

Hu̱b¹ <‑[e]s, Hübe> [huːp, pl: ˈhyːbə] RZ. r.m. TECHNOL.

Hub (Kolbenhub)

suw r.m.

Hub (Kolbenhub)

skok r.m. tłoka

Clụb <‑s, ‑s> [klʊp] RZ. r.m.

Club

klub r.m.

gru̱b [gruːp] CZ. cz. przech., cz. nieprzech., cz. zwr.

grub cz. prz. von graben

Zobacz też graben

I . gra̱ben <gräbt, grub, gegraben> [ˈgraːbən] CZ. cz. nieprzech. (Erde ausheben)

graben

kopać

nach Wasser/Gold/Kohle graben

poszukiwać wody/złota/węgla

II . gra̱ben <gräbt, grub, gegraben> [ˈgraːbən] CZ. cz. przech. (ausheben)

graben Loch, Grube, Tunnel

drążyć [f. dk. wy‑]

graben Brunnen, Graben

kopać [f. dk. wy‑]

III . gra̱ben <gräbt, grub, gegraben> [ˈgraːbən] CZ. cz. zwr. fig (sich einprägen)

sich [jdm] ins Gedächtnis graben

utkwić [komuś] w pamięci fig

La̱u̱b <‑[e]s, bez l.mn. > [laʊp] RZ. r.n.

1. Laub (Belaubung):

Laub

listowie r.n.

Laub tragend

porośnięty liśćmi

Laub tragend

ulistniony

2. Laub (abgefallene Blätter):

Laub

liście r.m. l.mn.

Ra̱u̱b <‑[e]s, ‑e> [raʊp] RZ. r.m. l.mn. selten

1. Raub:

Raub (das Rauben)

rabunek r.m.

Raub (das Rauben)

rozbój r.m.

Raub (Überfall)

napad r.m.

bewaffneter Raub

napad z bronią [w ręku]

schwerer/gefährlicher Raub

ciężki/niebezpieczny rozbój

2. Raub (Entführung):

Raub

uprowadzenie r.n.

der Raub der Sabinerinnen

uprowadzenie Sabinek

3. Raub (Beute):

Raub

łup r.m.

ein Raub der Flammen werden fig podn.

paść ofiarą płomieni

I . ta̱u̱b [taʊp] PRZYM.

1. taub (gehörlos):

taub

głuchy

taub werden

głuchnąć [f. dk. o‑]

bist du taub? pot.

głuchy jesteś? pot.

auf dem Ohr bin ich taub

nie chcę o tym nawet słyszeć

2. taub (gefühllos):

taub Körperteil

zdrętwiały

3. taub (leer):

taub Ähre, Gestein

płonny

taub Nuss

pusty

II . ta̱u̱b [taʊp] PRZYM.

sich taub stellen

udawać głuchego

sto̱b [ʃtoːp] CZ. cz. nieprzech.

stob cz. prz. von stieben

Zobacz też stieben

sti̱e̱ben <stiebt, stob [o. stiebte], gestoben [o. gestiebt]> [ˈʃtiːbən] CZ. cz. nieprzech. podn.

1. stieben +haben o sein:

stieben (Wassertropfen)

rozpryskiwać [f. dk. rozprysnąć] się

stieben (Funken)

sypać [f. dk. po‑] się

stieben (Staub)

kurzyć się

2. stieben +sein (Menge):

aus dem Gebüsch stieben (Vögel)

wyfrunąć z zarośli