polsko » niemiecki

I . brukać <‑ka; cz. prz. ‑aj; f. dk. z‑> [brukatɕ] CZ. cz. przech.

II . brukać <‑ka; cz. prz. ‑aj; f. dk. z‑> [brukatɕ] CZ. cz. zwr.

1. brukać przest, podn. (brudzić się):

2. brukać przen. (zniesławiać samego siebie):

brukarz <D. ‑a, l.mn. ‑e> [brukaʃ] RZ. r.m.

[Straßen]pflasterer(in) r.m. (r.ż.)

brukiew <D. ‑kwi, l.mn. ‑kwie> [brukjef] RZ. r.ż.

brukiew BOT., GASTR.
Kohlrübe r.ż.

brudasek <D. ‑ska, l.mn. ‑ski> [brudasek] RZ. r.m. pot. (o brudnym dziecku)

brukowiec <D. ‑wca, l.mn. ‑wce> [brukovjets] RZ. r.m.

1. brukowiec (kamień):

Kopfstein r.m.

2. brukowiec pej. (pismo):

Chcesz dodać słowo, frazę lub tłumaczenie?

Wyślij nowe hasło.

Interfejs: Deutsch | български | English | Español | Français | Italiano | Polski | Русский | Slovenščina | Srpski