Tłumaczenia dla hasła „schronisku“ w niemiecko » polski słowniku

I . chro̱nisch [ˈkroːnɪʃ] PRZYM.

chronisch Krankheit:

chronisch

przewlekły

chronisch

chroniczny

ein chronischer Husten

chroniczny [lub przewlekły] kaszel r.m.

chronische Geldschwierigkeiten

ciągłe kłopoty r.m. l.mn. finansowe

II . chro̱nisch [ˈkroːnɪʃ] PRZYSŁ.

chronisch kranke Menschen

przewlekle chorzy ludzie r.m. l.mn.

Anachronịsmus <‑, Anachronismen> [anakro​ˈnɪsmʊs] RZ. r.m. podn.

Anachronismus

anachronizm r.m.

Anachronismus

przeżytek r.m.

Chronịst(in) <‑en, ‑en; ‑, ‑nen> [kro​ˈnɪst] RZ. r.m.(r.ż.)

Chronist(in)

kronikarz(-rka) r.m. (r.ż.)

schrịckt [ʃrɪkt] CZ. cz. nieprzech.

schrickt 3. pers präs von schrecken

Zobacz też schrecken , schrecken

schrẹcken² <schreckt [o. alt: schrickt], schreckte [o. alt: schrak], geschreckt> CZ. cz. nieprzech. +sein podn. (aufschrecken)

aus dem Schlaf schrecken

zerwać się ze snu pot.

schrẹcken¹ <schreckt, schreckte, geschreckt> [ˈʃrɛkən] CZ. cz. przech.

1. schrecken podn. (ängstigen):

schrecken Person

przestraszyć

2. schrecken (abschrecken):

schrecken Eier

studzić [f. dk. o‑]

schrecken Nudeln

zalewać [f. dk. zalać] zimną wodą

schro̱ten CZ. cz. przech.

schroten Getreide:

schroten

śrutować [f. dk. ze‑]

Schrạnke <‑, ‑n> [ˈʃraŋkə] RZ. r.ż.

1. Schranke (bewegliche Vorrichtung zur Sperrung der Durchfahrt):

Schranke

szlaban r.m.

für jdn in die Schranken treten

stawać [f. dk. stanąć] w czyjejś obronie

2. Schranke (Beschränkung):

Schranke

bariera r.ż.

er kennt keine Schranken

on nie zna granic

jdn in seine Schranken weisen [o. verweisen] podn.

przywoływać [f. dk. przywołać] kogoś do porządku

etw in Schranken halten

hamować [lub powstrzymywać] coś

sich in Schranken halten (sich beherrschen) podn.

opanowywać [f. dk. opanować] się

sich in Schranken halten (das Maß nicht übersteigen)

utrzymywać się w granicach [lub na tym samym poziomie]

I . schre̱i̱en <schreit, schrie, geschrie[e]n> [ˈʃraɪən] CZ. cz. nieprzech.

1. schreien:

schreien (laut rufen) (Mensch)

krzyczeć [f. dk. krzyknąć]

schreien (sehr laut)

wrzeszczeć [f. dk. wrzasnąć]

schreien (Baby)

płakać [f. dk. za‑]

er schrie vor Angst

[on] krzyczał ze strachu

die Menge schrie vor Begeisterung

tłum r.m. krzyczał z zachwytu

schreien wie am Spieß pot.

krzyczeć, jakby żywcem obdzierano ze skóry pot.

es war zum Schreien pot.

można było pęknąć ze śmiechu pot.

das schreit zum Himmel

to woła o pomstę do nieba

2. schreien (verlangen):

nach etw schreien

wołać o coś

nach etw schreien

domagać się czegoś

nach jdm schreien

wołać kogoś

nach jdm schreien

domagać się przyjścia kogoś [lub widzenia z kimś]

nach der Mutter schreien

głośno wołać matkę

um Hilfe schreien

wołać o pomoc

3. schreien:

schreien (einen Schrei ausstoßen) (Esel)

beczeć

schreien (Vogel)

skrzeczeć

schreien (Vogel)

krakać

schreien (Stier)

ryczeć

schreien (Kalb)

beczeć

II . schre̱i̱en <schreit, schrie, geschrie[e]n> [ˈʃraɪən] CZ. cz. przech. (ausrufen)

Hilfe schreien

wołać pomocy

III . schre̱i̱en <schreit, schrie, geschrie[e]n> [ˈʃraɪən] CZ. cz. zwr.

sich heiser schreien

ochrypnąć od krzyku