Tłumaczenia dla hasła „Gebisses“ w niderlandzko » niemiecki słowniku

(Przełącz na niemiecko » niderlandzki)

ge·bie·den¹ <gebood, h. geboden> [ɣəbidə(n)] CZ. cz. przech.

1. gebieden (gelasten):

gebieden

befehlen

iem iets gebieden

jdm etw befehlen

2. gebieden (onstoffelijke zaken):

gebieden

gebieten form.

het fatsoen gebiedt mij te zwijgen

der Anstand gebietet mir zu schweigen form.

3. gebieden rel. (heersen over):

gebieden

herrschen über +B.

gebieden

Herr sein über +B.

ge·bied <gebied|en> [ɣəbit] RZ. r.n.

1. gebied (streek, land, terrein):

gebied

Gebiet r.n.

onontgonnen/achtergebleven gebieden

(noch) nicht urbar gemachte/rückständige Gebiete l.mn.

het gebied van een rivier

das Flussgebiet

het gebied van een stad

das Stadtgebiet

het gebied van een vorst

der Herrschaftsbereich eines Fürsten

2. gebied:

gebied (afdeling)

Bereich r.m.

gebied (vakgebied)

Gebiet r.n.

gebied (vakgebied)

Fachgebiet r.n.

gebied (vakgebied)

Disziplin r.ż.

gebied econ.

Branche r.ż.

op ecologisch gebied

im ökologischen Bereich

op economisch/sociaal/financieel gebied

auf wirtschaftlichem/sozialem/finanziellem Gebiet

hij is een specialist op dat gebied

er ist Fachmann auf diesem Gebiet

nieuws op het gebied van de techniek

Neues aus dem Bereich der Technik

3. gebied (grondgebied):

gebied

Gebiet r.n.

gebied

Hoheitsgebiet r.n.

het Franse gebied

das französische Hoheitsgebiet

territoriaal gebied

Hoheitsgebiet r.n.

ge·bin·te RZ. r.n.

gebinte → gebint

Zobacz też gebint

ge·bint <ge|binten> [ɣəbɪnt] RZ. r.n.

1. gebint (bint, dakspant):

gebint

Gebinde r.n.

2. gebint (balkwerk):

gebint

Gebälk r.n.

gebint

Balkenwerk r.n.

ge·bie·dend [ɣəbidənt] PRZYM.

1. gebiedend (gebod, bevel uitdrukkend):

gebiedend

gebieterisch

een gebiedende toon

ein herrischer Ton

2. gebiedend (dwingend):

gebiedend

zwingend

een gebiedend voorschrift

eine zwingende Vorschrift

3. gebiedend taalk.:

gebiedend

imperativisch spec.

gebiedend

Befehls-

de gebiedende wijs

der Imperativ spec.

de gebiedende wijs

die Befehlsform

kis·se·bis·sen <kissebiste, h. gekissebist> [kɪsəbɪsə(n)] CZ. cz. nieprzech.

kissebissen

sich zanken

kissebissen

sich in den Haaren liegen

ge·bles·seerd [ɣəblɛsert] PRZYM.

geblesseerd

verletzt