Tłumaczenia dla hasła „pierworodna“ w niemiecko » polski słowniku

I . erwọrben [ɛɐ̯​ˈvɔrbən] CZ. cz. przech.

erworben pp von erwerben

II . erwọrben [ɛɐ̯​ˈvɔrbən] PRZYM. MED.

erworben Krankheiten

nabyty

erworbener Herzfehler

nabyte wady r.ż. l.mn. serca

Zobacz też erwerben

erwẹrben* CZ. cz. przech. irr

1. erwerben (erlangen):

erwerben Besitz, Titel, Würde, Achtung

zdobywać [f. dk. zdobyć]

erwerben Vertrauen

pozyskiwać [f. dk. pozyskać]

Kenntnisse/Anerkennung erwerben

zdobyć wiadomości/uznanie

2. erwerben (kaufen):

erwerben Grundstück, Waren

nabywać [f. dk. nabyć]

etw käuflich erwerben

zakupić coś

etw käuflich erwerben

nabywać [f. dk. nabyć] w drodze kupna podn.

I . verwọrfen [fɛɐ̯​ˈvɔrfən] CZ. cz. przech., cz. zwr.

verworfen pp von verwerfen

II . verwọrfen [fɛɐ̯​ˈvɔrfən] PRZYM. podn.

verworfen Person

niegodziwy podn.

verworfen Blick

zdrożny podn.

verworfen Blick

lubieżny

III . verwọrfen [fɛɐ̯​ˈvɔrfən] PRZYSŁ. podn.

verworfen handeln:

verworfen

nikczemnie podn.

Zobacz też verwerfen

I . verwẹrfen* CZ. cz. przech. irr

1. verwerfen (nicht akzeptieren):

verwerfen Vorschlag, Plan

odrzucać [f. dk. odrzucić]

den Gedanken verwerfen

odrzucać myśl

2. verwerfen PR. (ablehnen):

verwerfen Klage, Berufung

oddalać [f. dk. oddalić]

3. verwerfen podn. (ablehnen):

verwerfen

odrzucać [f. dk. ‑cić]

4. verwerfen (eine Fehlgeburt haben):

verwerfen ROLN., ZOOL.

poronić

5. verwerfen REL. (verstoßen):

verwerfen

odrzucać [f. dk. ‑cić]

6. verwerfen CH:

verwerfen

wymachiwać

die Hände/Arme verwerfen

wymachiwać rękami/ramionami

II . verwẹrfen* CZ. cz. zwr. irr

1. verwerfen (Tür, Holz):

verwerfen

spaczyć się

verwerfen

wypaczyć się

2. verwerfen GEO:

die Gesteinschichten haben sich verworfen

warstwy r.ż. l.mn. skalne przemieściły się [lub utworzyły uskok]

verwọrren [fɛɐ̯​ˈvɔrən] PRZYM.

verworren Worte, Gedanken

zawiły

verworren Worte, Gedanken

skomplikowany

verworren Verhältnisse

zagmatwany

verworren Lage

niejasny

überwọrfen CZ. cz. zwr.

überworfen pp von überwerfen

Zobacz też überwerfen , überwerfen

ü̱ber|werfen² [ˈ----] CZ. cz. przech. irr

überwerfen

narzucać [f. dk. narzucić]

sich C. den Mantel überwerfen

narzucić na siebie płaszcz

überwẹrfen*¹ [--​ˈ--] CZ. cz. zwr. irr (in Streit geraten)

sich mit jdm überwerfen

poróżnić się z kimś

ich habe mich mit ihm überworfen

poróżniłem się z nim

Verworfene RZ.

Hasło od użytkownika

Verworfene(r) r.m. i r.ż. REL.

odrzucony r.m.