Tłumaczenia dla hasła „gęgnąć“ w polsko » niemiecki słowniku

zegnać [zegnatɕ]

zegnać f. dk. od zganiać

Zobacz też zganiać , zganiać

I . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] CZ. cz. przech. f. dk. pot. (zmęczyć chodzeniem)

zganiać

ablaufen

zganiał całe miasto, szukając garnituru

er ist die ganze Stadt nach einem Anzug abgelaufen

II . zganiać² <‑ia> [zgaɲatɕ] CZ. cz. zwr. f. dk. (zmęczyć się)

zganiać

sich C. die Füße ablaufen [o. wundlaufen]

zganiać¹ <‑ia; f. dk. zegnać [lub zgonić]> [zgaɲatɕ] CZ. cz. przech.

1. zganiać (spędzać):

zganiać bydło

zusammentreiben

2. zganiać (odganiać):

zganiać muchę

verscheuchen

I . żegnać¹ <‑na; f. dk. po‑> [ʒegnatɕ] CZ. cz. przech.

żegnać kogoś

jdn verabschieden

II . żegnać¹ <‑na; f. dk. po‑> [ʒegnatɕ] CZ. cz. nieprzech.

żegnaj!

leb wohl!

III . żegnać¹ <‑na; f. dk. po‑> [ʒegnatɕ] CZ. cz. zwr.

żegnać się z kimś

sich B. von jdm verabschieden

żegnać się z kimś

von jdm Abschied nehmen

zwroty:

żegnać się ze światem podn.

aus dem Leben scheiden

odegnać [odegnatɕ]

odegnać f. dk. od odganiać

Zobacz też odganiać

odganiać <‑ia; f. dk. odgonić [lub odegnać]> [odgaɲatɕ] CZ. cz. przech.

odganiać

wegjagen

odganiać

fortjagen

odganiać psa od stołu

den Hund vom Tisch wegjagen

zwroty:

i kijem go nie odgoni

er ist nicht loszuwerden

gęgać <gęga; f. dk. gęgnąć> [geŋgatɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. gęgać przen. (bełkotać):

gęgać

nuscheln pot.

gęgać

brummeln

2. gęgać tylko ndk. pot. (gadać):

gęgać

plappern pot.

gęgać

schnattern pot.

3. gęgać:

gęgać (wydawać dźwięk) (gęś)

schnattern

legnąć [legnoɲtɕ]

legnąć → lec

Zobacz też lec

lec <legnie> [lets] CZ. cz. nieprzech. f. dk. podn.

1. lec (położyć się):

lec

sich B. [hin]legen

lec jak długi [lub długa]

der Länge nach hinfallen

2. lec < f. dk. po‑> (stracić życie):

lec

fallen

lec

ums Leben kommen

poległ w bitwie o wolność ojczyzny

er kam bei der Schlacht um die Freiheit des Vaterlandes ums Leben

lec w grobie

ums Leben kommen

3. lec przen. (ulec zniszczeniu):

lec

zerstört werden

miasto legło w gruzach

die Stadt r.ż. versank in Schutt und Asche

nagnać [nagnatɕ]

nagnać f. dk. od naganiać

Zobacz też naganiać

naganiać <‑ia; cz. prz. ‑aj; f. dk. nagnać [lub nagonić]> [nagaɲatɕ] CZ. cz. przech.

naganiać (napędzić):

naganiać

antreiben

naganiać zwierzęta

zusammentreiben

naganiać liście, chmury

herbeitreiben

naganiać liście, chmury

heranwehen

zwroty:

naganiać kogoś do roboty/nauki

jdn zum Arbeiten/Lernen antreiben

dognać [dognatɕ]

dognać f. dk. od doganiać

Zobacz też doganiać

doganiać <‑ia; f. dk. dogonić [lub dognać]> [dogaɲatɕ] CZ. cz. przech.

1. doganiać (doścignąć):

doganiać

einholen

doganiać

erreichen

i w sto koni nie dogoni przysł.

der ist weg [o. nicht mehr einzuholen]

2. doganiać przen. (dorównać):

doganiać

einholen

I . pognać [pognatɕ] f. dk.

pognać → pogonić

II . pognać [pognatɕ] CZ. cz. przech. przen. podn. (być przyczyną wyjazdu lub powrotu)

pognać

hintreiben

bieda pognała ich na Zachód

die Armut r.ż. hat sie nach Westen [hin]getrieben

III . pognać [pognatɕ] CZ. cz. nieprzech. przen. pot. (pomyśleć o kimś/czymś)

jej myśli pognały ku rodzinie

ihre Gedanken r.m. l.mn. führten sie zu ihrer Familie

Zobacz też pogonić

I . pogonić [pogoɲitɕ]

pogonić f. dk. od poganiać

II . pogonić [pogoɲitɕ] CZ. cz. przech. f. dk.

1. pogonić pot. (popędzać w jakimś kierunku):

pogonić

treiben

pogonić bydło na łąkę

das Vieh auf die Weide treiben

2. pogonić pot. (zmuszać do pracy):

pogonić

antreiben

pogonić dzieci do lekcji

Kinder zum Hausaufgabenmachen antreiben

3. pogonić pot. (zmuszać do ucieczki):

pogonić

vertreiben

pogonić złodziei

Diebe vertreiben

pogonić komuś kota

jdm auf die Füße treten

4. pogonić przen. podn. (spowodować przemieszczenie się):

pogonić chmury

abtreiben

III . pogonić [pogoɲitɕ] CZ. cz. nieprzech. f. dk.

1. pogonić (popędzić):

pogonić

rennen

pogonili do kina

sie rannten ins Kino

pogoniło kogoś

jd musste mal

2. pogonić (pobiec za kimś/czymś):

pogonić za kotem

einer Katze nachlaufen

3. pogonić przen. podn. (zacząć myśleć o czymś):

pogonić myślą w przyszłość

in die Zukunft schauen

wygnać [vɨgnatɕ]

wygnać f. dk. od wyganiać

Zobacz też wyganiać

wyganiać <‑ia; f. dk. wygonić [lub wygnać]> [vɨgaɲatɕ] CZ. cz. przech.

wyganiać

fortjagen

wyganiać

hinaustreiben

wyganiać kogoś z domu

jdn aus dem Haus werfen [o. jagen]

zagnać [zagnatɕ]

zagnać f. dk. od zaganiać

Zobacz też zaganiać

zaganiać <‑ia> [zagaɲatɕ] CZ. cz. przech. pot.

1. zaganiać < f. dk. zagonić> (goniąc doprowadzić do śmierci):

zaganiać

zu Tode hetzen

psy zagoniły zająca na śmierć

die Hunde r.m. l.mn. haben den Hasen zu Tode gehetzt

2. zaganiać < f. dk. zagnać> <[lub zagonić]> (zapędzić kogoś lub coś):

zaganiać

treiben

zaganiać krowy do obory

die Kühe in den Stall hineintreiben

3. zaganiać < f. dk. zagnać> <[lub zagonić]>:

zaganiać

antreiben

zaganiać kogoś do pracy

jdn zur Arbeit antreiben