Tłumaczenia dla hasła „jechała“ w niemiecko » polski słowniku

Reala <‑, ‑s> RZ. r.ż.

Reala → Realo

Zobacz też Realo

Realo (Reala) <‑s, ‑s; ‑, ‑s> [re​ˈaːlo] RZ. r.m. (r.ż.) sl

Realo (Reala)

członek niemieckiej partii „Zielonych”, kierujący się realistycznymi poglądami

je̱mals [ˈjeːmaːls] PRZYSŁ.

jemals

kiedykolwiek

hat man jemals so etwas gesehen?

czy ktokolwiek widział coś takiego?

Scha̱l <‑s, ‑s [o. ‑e]> [ʃaːl] RZ. r.m.

Schal

szal[ik] r.m.

Schal (aus Seide)

fular r.m.

scha̱l [ʃaːl] PRZYM.

1. schal (abgestanden):

schal Bier

zwietrzały

2. schal (inhaltsleer):

schal Leben

jałowy

schal Leben

pusty

Scha̱le <‑, ‑n> [ˈʃaːlə] RZ. r.ż.

1. Schale:

Schale (Eierschale)

skorupka r.ż.

Schale (von Muscheln, Krebsen)

skorupa r.ż.

Schale (Nussschale)

łupina r.ż.

eine raue Schale haben fig

stwarzać pozory człowieka oschłego

eine raue Schale haben fig

być wbrew pozorom dobrym człowiekiem

2. Schale:

Schale (Haut von Obst, Gemüse)

skórka r.ż.

Schale (von Zwiebeln, Kartoffeln)

łupina r.ż.

Schale (von Hülsenfrüchten)

łuska r.ż.

Schale (abgeschält)

obierka r.ż.

3. Schale:

Schale (Gefäß)

misa r.ż.

Schale (Gefäß)

salaterka r.ż.

Schale (Kompottschale)

czarka r.ż.

Schale (silberne Schale)

patera r.ż.

4. Schale (Waagschale):

Schale

szalka r.ż. wagi

zwroty:

sich in Schale werfen pot.

wystroić się

Schạlk <‑[e]s, ‑e [o. Schälke]> [ʃalk, pl: ʃalkə] RZ. r.m. alt

Schalk

figlarz r.m.

Schalk

filut r.m. pot.

jdm schaut der Schalk aus den Augen

ktoś ma kpinę wypisaną na twarzy

zwroty:

jdm sitzt der Schalk im Nacken

niezły z kogoś filut pot.

Schạll¹ <‑[e]s, ‑e [o. Schälle]> [ʃal, pl: ˈʃɛlə] RZ. r.m.

Schall podn.:

Schall (Klang)

dźwięk r.m.

Schall (der Stimme)

brzmienie r.n.

Schall (der Schritte)

odgłos r.m.

der Schall der Glocken/Trompeten

dźwięk dzwonów/trąb

zwroty:

etwas ist Schall und Rauch

to [tylko] puste słowa ntpl

das ist leerer Schall

to nic nie znaczy [lub bez znaczenia]

schạlt [ʃalt] CZ. cz. przech., cz. nieprzech.

schalt cz. prz. von schelten

Zobacz też schelten

I . schẹlten <schilt, schalt, gescholten> [ˈʃɛltən] CZ. cz. przech. podn.

1. schelten (ausschimpfen):

jdn [wegen etw] schelten

łajać [f. dk. z‑] kogoś [z powodu czegoś] alt

2. schelten (bezeichnen):

schelten

zwymyślać pot.

jdn einen Faulpelz schelten

wymyślać [f. dk. na‑] komuś od leni pot.

sie schalt ihn einen Narren

[ona] nawymyślała mu od błaznów [lub głupców] pot.

II . schẹlten <schilt, schalt, gescholten> [ˈʃɛltən] CZ. cz. nieprzech. podn.

mit jdm schelten

dawać [f. dk. dać] komuś [ostrą] reprymendę podn.

mit jdm schelten

besztać [f. dk. z‑ ][lub rugać] kogoś pot.