Tłumaczenia dla hasła „zabrа́nit“ w polsko » niemiecki słowniku

zabronić [zabroɲitɕ]

zabronić f. dk. od zabraniać

Zobacz też zabraniać

zabraniać <‑ia; cz. prz. ‑iaj; f. dk. zabronić> [zabraɲatɕ] CZ. cz. przech.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen r.n. verboten!“

zabraniać <‑ia; cz. prz. ‑iaj; f. dk. zabronić> [zabraɲatɕ] CZ. cz. przech.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen r.n. verboten!“

zabrnąć [zabrnoɲtɕ]

zabrnąć f. dk. od brnąć

Zobacz też brnąć

brnąć <‑nie; cz. prz. ‑nij; f. dk. za‑> [brnoɲtɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. brnąć:

brnąć (iść przez błoto, piach, wodę)

waten

brnąć (iść w śniegu)

stapfen

2. brnąć przen. (popadać):

brnąć w długi

in Schulden geraten

zabraknąć <‑nie> [zabraknoɲtɕ] CZ. cz. nieprzech. f. dk.

1. zabraknąć (nie wystarczyć):

zabraknąć

ausgehen

zabraknąć

zur Neige gehen podn.

komuś zabrakło cierpliwości/sił/odwagi

jdn verließ die Geduld r.ż. /die Kraft r.ż. /der Mut r.m.

komuś zabrakło chleba/pieniędzy

jdm ging das Brot r.n. /das Geld r.n. aus

2. zabraknąć (nie pojawić się gdzieś):

zabraknąć

fehlen

co zrobisz, gdy go zabraknie?

was machst du, wenn er nicht [mehr] da ist?

zabrakło jej na tym zebraniu

sie fehlte bei dieser Besprechung

I . zabrudzić <‑dzi; cz. prz. ‑udź> [zabrudʑitɕ]

zabrudzić f. dk. od zabrudzać

II . zabrudzić <‑dzi; cz. prz. ‑udź> [zabrudʑitɕ] CZ. cz. zwr. f. dk.

zabrudzić

sich B. beschmutzen

samochód szybko się zabrudził

der Wagen r.m. wurde schnell schmutzig

zabrudził się farbą podczas malowania

er hat sich während des Streichens mit Farbe beschmutzt

Zobacz też zabrudzać

zabrudzać <‑dza; f. dk. zabrudzić> [zabrudzatɕ] CZ. cz. przech.

zabrudzać

verschmutzen

zabrudzić sobie ręce smarem

sich C. die Hände mit einem Schmiermittel beschmutzen

I . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ]

zabrzmieć f. dk. od brzmieć

II . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. zabrzmieć:

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

[er]klingen

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

erschallen podn.

2. zabrzmieć (wypełnić się dźwiękiem):

sala zabrzmiała oklaskami

der Saal schallte [o. ertönte podn. ] von Beifall

3. zabrzmieć przen. (przybrać odcień, ton):

zabrzmieć

sich B. anhören

jej wypowiedź zabrzmiała ironicznie

ihre Aussage hat ironisch geklungen

4. zabrzmieć przen. (uzewnętrznić się):

zabrzmieć

mitklingen

w jego głosie zabrzmiała groźba

in seiner Stimme klang eine Drohung r.ż. mit

Zobacz też brzmieć

brzmieć <‑mi; cz. prz. ‑ij; f. dk. za‑> [bʒmjetɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. brzmieć:

brzmieć (wydawać dźwięk) (dzwon)

läuten

brzmieć (dzwonek)

klingeln

2. brzmieć:

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

schallen

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

tönen

3. brzmieć (zawierać treść):

brzmieć

lauten

rozkaz brzmiał...

der Befehl r.m. lautete ...

tekst brzmi następująco...

der Text r.m. lautet wie folgt...

to dobrze brzmi

das klingt gut [o. hört sich gut an]

to dziwnie brzmi w jej ustach

das klingt seltsam aus ihrem Mund