Tłumaczenia dla hasła „udarac“ w polsko » niemiecki słowniku

(Przełącz na niemiecko » polski)

udawacz(ka) <D. ‑a, l.mn. ‑e> [udavatʃ] RZ. r.m.(r.ż.) pot.

udawacz(ka)

Simulant(in) r.m. (r.ż.)

I . udawać <udaje f. dk. udać> [udavatɕ] CZ. cz. przech.

1. udawać (symulować):

udawać chorobę, naiwność

vortäuschen

udawać chorobę, naiwność

simulieren

2. udawać zwykle cz. ndk. (zgrywać):

udawać

sich B. stellen

udawać nieżywego

sich tot stellen

udawać ważnego

sich B. wichtig machen [o. tun]

nie udawaj głuchego!

stell dich nicht taub!

udawany śmiech

falsches Lachen r.n.

udawać Greka

den Dummen spielen

udawać Greka

sich dumm stellen pot.

3. udawać tylko ndk. (wyglądać jak):

ten materiał udaje jedwab

der Stoff r.m. sieht wie Seide r.ż. aus [o. ahmt Seide nach]

II . udawać <udaje f. dk. udać> [udavatɕ] CZ. cz. nieprzech. (symulować)

udawał, że nie słyszy

er tat so, als ob er nicht hören würde

udawała, że mnie nie zna

sie tat so, als ob sie mich nicht kennen würde

III . udawać <udaje f. dk. udać> [udavatɕ] CZ. cz. zwr.

1. udawać:

udawać (powodzić się) (przyjęcie, wycieczka)

gelingen

udany projekt

gelungenes Projekt r.n.

2. udawać:

udawać (dobrze wyrastać) (owoce, warzywa)

gut ausfallen

truskawki udały się w tym roku

die Erdbeeren r.ż. l.mn. sind in diesem Jahr gut ausgefallen

3. udawać st. urz. (iść, jechać):

udawać

sich B. begeben podn.

udać się w podróż

eine Reise antreten

udał się na spoczynek

er begab sich zur Ruhe podn.

4. udawać st. urz. (zwracać się):

udawać się do kogoś po poradę/pomoc

jdn um einen Rat/um Hilfe bitten

IV . udawać <udaje> [udavatɕ] CZ. cz. zwr., bezosob. pot. (nie ponosić konsekwencji)

jemu się zawsze udaje

er kommt immer durch

jemu się zawsze udaje

ihm gelingt es immer

I . ukarać <‑arze; cz. prz. ukarz> [ukaratɕ]

ukarać f. dk. od karać

II . ukarać <‑arze; cz. prz. ukarz> [ukaratɕ] CZ. cz. przech. f. dk.

ukarać kogoś przykładnie

an jdm ein Exempel statuieren

kogo Bóg chce ukarać, temu rozum odbiera przysł.

wen Gott r.m. bestrafen möchte, dem nimmt er den Verstand

Zobacz też karać

karać <karze; cz. prz. karz; f. dk. u‑> [karatɕ] CZ. cz. przech.

karać kogoś za coś

jdn für etw bestrafen

karać kogoś grzywną/śmiercią/więzieniem

jdn zu einem Bußgeld/zum Tode/zu einer Freiheitsstrafe verurteilen

karać kogoś mandatem

jdm einen Strafzettel geben

niekarany

nicht vorbestraft

nie był jeszcze karany

er ist nicht vorbestraft [o. hat keine Vorstrafen]

udar <D. ‑u, l.mn. ‑y> [udar] RZ. r.m. MED.

udar cieplny

Hitzschlag r.m.

udar słoneczny

Sonnenstich r.m.

udar mózgu [lub mózgowy] MED.

[Ge]hirnschlag r.m.

udar mózgu [lub mózgowy] MED.

Schlaganfall r.m.

udarowy [udarovɨ] PRZYM. TECHNOL.

wiertarka udarowa

Schlagbohrer r.m.

wiertarka udarowa

Schlagbohrmaschine r.ż.

udrapać <‑pie; cz. prz. udrap> [udrapatɕ] CZ. cz. przech. f. dk., udrapnąć [udrapnoɲtɕ] <‑nie> CZ. cz. przech. f. dk. (skaleczyć paznokciami, pazurami)

udrapać

[auf]kratzen

kot udrapał go w nogę

die Katze r.ż. hat ihn am Bein gekratzt

Zobacz też drapać

I . drapać <‑pie; cz. prz. drap; f. dk. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] CZ. cz. przech. (skrobać)

drapać

kratzen

drapać kogoś po plecach

jdn am Rücken kratzen

II . drapać <‑pie; cz. prz. drap; f. dk. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] CZ. cz. nieprzech. tylko ndk.

drapać (drażnić) (dym)

beißen

drapać (ubranie, wełna)

kratzen

drapie mnie w gardle

ich habe einen rauen Hals

III . drapać <‑pie; cz. prz. drap; f. dk. drapnąć [lub po‑]> [drapatɕ] CZ. cz. zwr.

1. drapać (skrobać się):

drapać

sich B. kratzen

drapać się w głowę

sich C. über etw B. den Kopf zerbrechen

drapać się w głowę

ratlos dastehen

2. drapać tylko ndk. (wspinać się):

drapać się na coś

auf etw klettern

drapać się na coś

[auf] etw hinaufklettern

I . uderzać <‑rza; cz. prz. ‑aj; f. dk. uderzyć> [udeʒatɕ] CZ. cz. przech.

uderzać (zadawać cios):

uderzyć kogoś

jdm einen Schlag [o. Stoß] versetzen

uderzać kogoś w coś

jdn [in etw B. ] stoßen

chopiec uderzył dziewczynkę w kolano

der Junge r.m. hat das Mädchen ans Knie getreten

uderzyć [pięścią] w stół

[mit der Faust] auf den Tisch schlagen

zwroty:

kto chce psa uderzyć, ten kij zawsze znajdzie przysł.

will man den Hund prügeln, findet sich immer ein Stock r.m. przysł.

uderzyć na alarm

Alarm schlagen

uderz w stół, a nożyce się odezwą przysł.

getroffene Hunde r.m. l.mn. bellen przysł.

II . uderzać <‑rza; cz. prz. ‑aj; f. dk. uderzyć> [udeʒatɕ] CZ. cz. nieprzech.

1. uderzać (tłuc):

uderzać w coś czymś

etw B. mit etw einschlagen

uderzać młotkiem w ścianę

an die Wand hämmern

2. uderzać (spadać):

grad uderzał w szybę

der Hagel r.m. schlug gegen die Scheibe

uderzać na kogoś/coś

auf jdn/etw prallen [o. niederprasseln]

sukces uderzył mu do głowy

der Erfolg r.m. ist ihm zu Kopf gestiegen

3. uderzać:

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

hochschießen

uderzać (występować nagle) (lawa, źródło)

aufschießen

4. uderzać:

uderzać (nacierać) (armia)

angreifen

uderzać (nacierać) (armia)

vorstoßen

III . uderzać <‑rza; cz. prz. ‑aj; f. dk. uderzyć> [udeʒatɕ] CZ. bezosob. (zwracać uwagę)

uderzyło mnie, że...

es fiel mir auf, dass ...

IV . uderzać <‑rza; cz. prz. ‑aj; f. dk. uderzyć> [udeʒatɕ] CZ. cz. zwr.

1. uderzać (potrącać przypadkowo):

uderzać się o coś

sich B. an etw C. [o. gegen etw] stoßen

uderzyłem się o kant stołu

ich habe mich an der Tischkante gestoßen

2. uderzać (dotykać celowo):

uderzać się w czoło

sich B. an die Stirn tippen [o. greifen]

3. uderzać (zderzać się):

uderzać

zusammenstoßen