Tłumaczenia dla hasła „egzogenne“ w niemiecko » polski słowniku

(Przełącz na polsko » niemiecki)

Bezo̱gene(r) <‑n, ‑n; ‑n, ‑n> [bə​ˈtsoːgənɐ] RZ. mf dekl wie przym. FIN.

Bezogene

trasat r.m.

Bezogene

akceptant r.m.

Zu̱gezogene(r) <‑n, ‑n; ‑n, ‑n> RZ. mf dekl wie przym.

Zugezogene

osoba, która przeprowadziła się do danego miasta

entzo̱gen CZ. cz. przech., cz. nieprzech., cz. zwr.

entzogen pp von entziehen

Zobacz też entziehen

I . entzi̱e̱hen* CZ. cz. przech. irr

1. entziehen (wegziehen):

entziehen Hand, Arm

cofać [f. dk. cofnąć]

2. entziehen (wegnehmen):

entziehen

odbierać [f. dk. odebrać]

entziehen

pozbawiać [f. dk. pozbawić]

jdm etw entziehen Erlaubnis

odebrać komuś coś

den Führerschein entziehen

odebrać prawo jazdy

jdm die Unterstützung entziehen

pozbawić kogoś wsparcia

jdm das Vertrauen entziehen fig

tracić [f. dk. s‑] zaufanie do kogoś

3. entziehen (fern halten):

jdn den Blicken der Schaulustigen entziehen

chronić [f. dk. u‑] kogoś przed spojrzeniami ciekawskich

4. entziehen (entnehmen):

einer Sache C. das Wasser entziehen

odwadniać [f. dk. odwodnić] coś

5. entziehen (aufnehmen):

entziehen

pobierać [f. dk. pobrać]

entziehen

czerpać

entziehen

ciągnąć pot.

diese Pflanze entzieht dem Boden viele Nährstoffe

ta roślina r.ż. pobiera z podłoża wiele związków odżywczych

II . entzi̱e̱hen* CZ. cz. nieprzech. irr pot. (Süchtige)

entziehen

iść [f. dk. pójść] na odwyk pot.

III . entzi̱e̱hen* CZ. cz. zwr. irr

1. entziehen (sich fern halten):

sich jdm/einer Sache C. entziehen

unikać kogoś/czegoś

sie wollte ihn streicheln, doch er entzog sich ihr

chciała go pogłaskać, on jednak odsunął się od niej

sie konnte sich seiner Umarmung nicht entziehen

nie mogła wyrwać się z jego objęć

2. entziehen (nicht nachgehen):

entziehen

unikać [f. dk. uniknąć]

entziehen

uchylać [f. dk. uchylić] się

sich der Festnahme entziehen

uniknąć zatrzymania C.

sich der Verantwortung/einer Verpflichtung entziehen

uchylać [f. dk. uchylić] się od odpowiedzialności/obowiązku

3. entziehen (verborgen bleiben):

das entzieht sich meiner Kenntnis C.

nic mi o tym nie wiadomo

I . verzo̱gen [fɛɐ̯​ˈtsoːgən] CZ. cz. nieprzech., cz. przech., cz. zwr.

verzogen pp von verziehen

II . verzo̱gen [fɛɐ̯​ˈtsoːgən] PRZYM.

1. verzogen (umgezogen):

verzogen Empfänger, Adressat

nieznany

verzogen sein

wyprowadzić się

unbekannt verzogen

przeprowadził[a] się bez podania [nowego] adresu

2. verzogen (verwöhnt):

verzogen Kind

rozpuszczony

3. verzogen (entstellt):

verzogen

wykrzywiony

verzogen Tür, Holz

spaczony

Zobacz też verziehen , verziehen , verzeihen

I . verzi̱e̱hen*² [fɛɐ̯​ˈtsiːən] CZ. cz. nieprzech. irr +sein (umziehen)

verziehen

przeprowadzać [f. dk. przeprowadzić] się

unbekannt verzogen

przeprowadził[a] się bez podania [nowego] adresu

sie sind ins Ausland verzogen

[oni] przeprowadzili się za granicę

II . verzi̱e̱hen*² [fɛɐ̯​ˈtsiːən] CZ. cz. przech. irr

1. verziehen (verzerren):

verziehen Mund

krzywić [f. dk. s‑]

den Mund zu einem Lächeln verziehen

lekko się uśmiechać [f. dk. uśmiechnąć]

das Gesicht vor Schmerz verziehen

wykrzywiać [f. dk. wykrzywić] twarz z bólu

ohne eine Miene zu verziehen

bez drgnienia powiek

2. verziehen (verwöhnen):

verziehen Kind

rozpuszczać [f. dk. rozpuścić]

3. verziehen SPORT:

verziehen Ball

rzucać [f. dk. ‑cić] w niewłaściwym kierunku

III . verzi̱e̱hen*² [fɛɐ̯​ˈtsiːən] CZ. cz. zwr. irr

1. verziehen:

verziehen (seine Form verändern) (Gesicht)

krzywić [f. dk. wy‑] się

2. verziehen:

verziehen (sich werfen) (Holz)

spaczyć się

3. verziehen:

verziehen (die Form verlieren) (Pullover)

rozciągnąć się

4. verziehen:

verziehen (weiterziehen) (Gewitter)

przeciągać [f. dk. przeciągnąć]

verziehen (Nebel, Wolken)

rozchodzić [f. dk. rozejść] się

verziehen (Nebel, Wolken)

rozpraszać [f. dk. rozproszyć] się

verziehen (Schmerz)

mijać [f. dk. minąć]

5. verziehen pot.:

verziehen (verschwinden)

wynosić [f. dk. wynieść] się pot.

verziehen (heimlich)

znikać [f. dk. zniknąć]

los, verzieh dich!

jazda, wynoś się!

verzi̱e̱hen¹ [fɛɐ̯​ˈtsiːən] CZ. cz. nieprzech., cz. przech.

verziehen pp von verzeihen

I . verze̱i̱hen <verzeiht, verzieh, verziehen> [fɛɐ̯​ˈtsaɪən] CZ. cz. przech.

[jdm] etw verzeihen

wybaczać [f. dk. wybaczyć] coś [komuś]

das wird er dir nie verzeihen

on ci tego nigdy nie wybaczy

ich kann es mir nicht verzeihen, dass ...

nie mogę sobie wybaczyć, że...

das ist nicht zu verzeihen

to [jest] niewybaczalne

II . verze̱i̱hen <verzeiht, verzieh, verziehen> [fɛɐ̯​ˈtsaɪən] CZ. cz. nieprzech.

[jdm] verzeihen

wybaczyć [komuś]

[jdm] verzeihen

przebaczać [f. dk. przebaczyć] [komuś]

verzeihen Sie!

przepraszam!