niderlandzko » niemiecki

een·zelf·de [ə(n)zɛləvdə] ZAIM. wsk. zaim.

elf·de1 [ɛlvdə] RZ. r.n. geen l.mn.

eze·lin <ezelin|nen> [ezəlɪn] RZ. r.ż.

Eselin r.ż.

ezel1 <ezel|s> [ezəl] RZ. r.m.

2. ezel (persoon):

Esel r.m.
Dummkopf r.m.
Tölpel r.m.

hoef·de CZ.

hoefde 3. os. l.poj. cz. prz. van hoeven¹, hoeven²

Zobacz też hoeven , hoeven

hoe·ven2 <hoefde, h. gehoeven> [huvə(n)] CZ. cz. bezosob. ww (nodig zijn)

hoe·ven1 <hoefde, h. gehoeven> [huvə(n)] CZ. cz. przech. (moeten)

ge·zeg·de <gezegde|n, gezegde|s> [ɣəzɛɣdə] RZ. r.n.

1. gezegde (uitdrukking):

Redensart r.ż.
Redewendung r.ż.

2. gezegde (wat iem zegt):

Worte l.mn.
Äußerung r.ż.

3. gezegde taalk.:

Prädikat r.n. spec.
Satzaussage r.ż.

Interfejs: Deutsch | English | Español | Italiano | Polski